اتفاقات هفت سال پیش رو هیچ وقت فراموش نمیکنم؛ از 22 خرداد تا 22 بهمن؛ هشت ماهی که برای خیلی از علاقه مندان به نظام مقدس جمهوری اسلامی به سختی هشت سال گذشت، هشت ماهی که در امتداد هشت سال دفاع مقدس، به درگیری بین حق و باطل سپری شد و بین بچه حزب اللهی ها به هشت ماه دفاع مقدس معروف شد، هشت ماهی که خیلی ها رو غربال کرد و باطنشون رو رو کرد، چه مردم عادی و چه خواصی که دم از انقلاب و نظام و ولایت فقیه میزدند و ادعای شاگردی امام و کتب امام رو هم داشتند!

ولی شیرینی یه روز که تلخی 8 ماه رو خیلی کم کرد رو تا عمر دارم فراموش نمیکنم؛ روز باشکوه نه دی. اون روز وقتی به سمت میدون انقلاب تهران راه افتادیم، هرگز به ذهنم خطور نمیکرد که با چه صحنه ای رو به رو میشم و فکر نمیکردم اون روز قراره روزی تاریخی بشه که حماسه نام بگیره و نماد بصیرت یک امت بشه.

با زحمت تونستیم ماشینمون رو به نزدیکای یادگار امام برسونیم و از اون به بعد پیاده راه افتادیم به سمت انقلاب، انقلابی که به لطف خدا، قدرت نهضت عاشورا، عنایت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) و با تدابیر و رفتار و منش حکیمانه ی امام خامنه ای در قلوب مردم ایران اسلامی ایجاد شده بود و بساط فتنه ای هشت ماهه و البته با سابقه ای چندین ساله رو برچید، مشتی بر دهان فتنه گران و صاحبان مستکبرشون کوبید و بنا به فرمایش رهبر عزیزمون دنیا رو خیره کرد.

اون روز نمیتونستم راحت باور کنم اون چیزی رو که میدیدم؛ شور انقلابی مردم، قیام پیر و جوون علیه کسانی که حاصل خون صدها هزار شهید رو هدف گرفته بودن، اعلام انزجار کوچیک و بزرگ از مزدوران استکبار و جیره خواران نظام سلطه، اتحاد مردمی که علاقه شون به ایران اسلامی و رهبر مظلومشون اونا رو از هر سن و جنس و شکل و پوشش و حجابی و از هر قشری زیر پرچم انقلاب و ولایت فقیه جمع کرده بود.

در مسیر میدون انقلاب، لحظه به لحظه جمعیت فشرده تر میشد و روحیه ی انقلابی گری رو در هر گوشه ای میشد دید، از پوسترها و دست نوشته ها تا شعارهای خودجوشی که با ذوق انقلابی خاصی و بعضاً به زبان طنز طراحی شده بودند و مطالبات مردمی رو گوشزد میکردند؛ از درخواست مجازات سران فتنه و انزجار از پشتیبانان فتنه از جمله تاجر باغ پسته تا اعلام وفاداری به انقلاب، نظام و ولایت فقیه.

اما با همه ی این تعاریف، یه نکته خیلی پررنگ و قابل توجه بود و اون این بود که در همه ی شعارها، پوسترها، بنرها، پلاکاردها و دست نوشته ها تنها حمایت از امام خامنه ای و اصل انقلاب و نظام دیده میشد و نه هیچ شخص دیگه ای. و این جواب خوبی بود به مغرضانی که نظام و به ویژه مردمی که برای مقابله با فتنه بسیج شدند رو متهم به حمایت از یه جریان و شخص خاص میکردند.

از نقاط قوت حماسه ی 9 دی این بود که مشخص شد بصیرت بسیاری از عوام از بسیاری از خواص به مراتب بالاتره و خیلی از مسئولانی که سر سفره ی انقلاب به همه چیز رسیدند، با بلند شدن گرد و غبار فتنه نتونستند مثل مردم کف اجتماع حق رو از باطل تشخیص بدند و یا اگر تشخیص دادند، حد اقل جرأت و وجود اعلام موضع و حمایت از حق رو نداشتند، بگذریم از خواصی که باطنشون بر خلاف ظاهرشون و حرفهای قشنگشون در اطاعت از رهبری، اصلاً با مسیر انقلاب همسو نیست و امثال این فتنه ها با همه ی آسیب ها، حد اقل چهره ی واقعی تری از اونها به نمایش میذارن.

یکی از نکات پر رنگ این حماسه، پشتیبانی اون از طرف نهضت عاشورا به صورت محوریه و خون حضرت اباعبد الله الحسین (علیه السلام) یه بار دیگه و پس از قرنها، قدرت و نفوذ خودش رو در سرنگونی باطل به نمایش گذاشت و دقیقاً همون جایی اجل جریان معاند و فتنه گر سر رسید که با عاشورا و امام حسین (سلام الله علیه) درافتادند و زود هم ورافتادند.

نکته ی دیگه ای که 9 دی مشخص کرد این بود که هر چقدر بصیرت مردم بیشتر باشه، عمر فتنه کوتاهتر میشه و میتونست از این هشت ماه هم کوتاهتر بشه، حتی با بصیرت بیشتر مردم، میشه از تولد فتنه هم جلوگیری کرد.

و کلام آخر این که ما وقتی راه نجات رو در اتحاد زیر پرچم ولایت فقیه و ضرر رو در سستی در اطاعت از امام امت دیدیم، دیگه نباید دچار اشتباه در تشخیص بشیم و با انتخابی اشتباه، باعث افتادن عنان این کشور انقلابی به دست نااهلان و نامحرمان بشیم که دل در گروی دشمن و ارتباط با آمریکا دارند که ممکنه همین انتخابهای ما زمینه ساز فتنه های بعدی و شاید بزرگتر بشه و در این صورت، بی بصیرتی ما تنها افسوس و خسران دنیا و آخرتمون رو به همراه خواهد داشت، خدای نکرده.

حسن صیاد